Kada sam minule subote na buvljaku na Britancu u Zagrebu na jednom štandu zamijetio skromnu knjigu autora M. Marinovića pod naslovom Ugljen, odmah sam pomislio da tu ima štofa i za moju znatiželju. Ili preciznije rečeno - u njoj se mora pisati o raškim rudnicima i kamenom ugljenu. I nisam se prevario. Uz vrlo malo ideološkog štiha, a objavljena je 1950. godine u nakladi Naučne knjižnice seljačke sloge, u njoj se daje vrlo precizan pregled proizvodnje ugljena u svijetu i kod nas uz nizanje niza podataka o vrlo širokom spektru koristi od njegove prerade. Raški se ugljenokopi navode po modernoj proizvodnji kamenog ugljena, spominje se da je intenzivna proizvodnja započela početkom 19. stoljeća kada Istra dolazi pod okrilje Austrije, a u Krapan najprije Bečko rudokopno društvo, a potom i bankar Rotschild.
U prvim poslijeratnim godinama u novoj socijalističkoj Jugoslaviji u trendu su udarnici, a među njima najveći je brand Alija Sirotanović, a među Labinjanima, kako navodi autor, prednjače udarnici Bičić i Griparić, koji nadmašuju i Sovjeta Stahanova, koji su do raskola između Staljina i Tita u svemu bili uzor našem društvu.
Knjiga je ilustrirana i s nekoliko fotografija, među kojima i snimkom ulaza u raški rudnik te Podlabinom nastalim za fašizma, koje autor navodi kao uzorne kuće za rudare, ne navodeći kada su podignute.
saznaj više: www.mat-flacius.com
Nema komentara:
Objavi komentar